The Principle of Charity

پنج دقیقه است که در ایستگاه مترو منتظر قطار ام. خبری نیست. روزهای پیش حداکثر ۲ دقیقه منتظر مانده بودم. نگاه‌های مردم حاکی از آن است که از نظر آن‌ها هم مشکلی وجود دارد. صدایی از بلندگوهای مترو می آید که به نظر می‌رسد توضیحاتی می دهد. به فرانسه می‌گوید و چیزی از آن نمی‌فهم. بیشتر افراد حاضر در ایستگاه شروع می کنند به ترک آن و در حین خروج، زیر لب یا به یکدیگر، چیزهایی می‌گویند. این ها را هم طبیعتا نمی فهمم. به موضعِ تعبیر‌گرِ رادیکال می‌روم: حتماً چیزی درباره مادر و خواهر مسوولین مترو می‌گویند.

من هم از ایستگاه خارج می شوم، در حالیکه زیر لب چیزی می‌گویم.