نظریه‌ی شهودی زبان در آثار ارسطو و هابز

(برای دانشجویان درس «فلسفه زبان» دکتر نسرین)

موریس در صفحه ۶ کتاب پس از نقل قولی از لاک، اشاره می‌کند که بخش عمده‌ای از تصویری از زبان را که در این نقل قول ارائه می‌شود، می‌توان در آثار هابز و بخش‌هایی از آن را در آثار ارسطو نیز یافت. بخشی از کتاب De Interpretation ارسطو را که موریس به آن ارجاع می‌دهد می‌توانید در اینجا بخوانید.جالب است که به کارکردهای مختلفی که ارسطو برای شکل گفتاری و نوشتاری زبان در جمله‌ی زیر قائل می‌شود توجه کنید:

Spoken words are the symbols of mental experience and written words are the symbols of spoken words.

بخش مربوط به Leviathan هابز را نیز در اینجا می‌توانید بخوانید. به طور خاص در پاراگراف زیر به کاربردهای مختلف زبان اشاره می‌کند. توجه کنید به اهمیت بیشتری که هابز نسبت به لاک برای کاربرد زبان در ثبت افکار و خاطرات قائل است. همچنین به نظر می‌رسد لاک از کاربرد چهارم (جمله‌ی آخر) به کلی غافل بوده است:

The general use of speech is to transfer our mental discourse into verbal, or the train of our thoughts into a train of words, and that for two commodities; whereof one is the registering of the consequences of our thoughts, which being apt to slip out of our memory and put us to a new labour, may again be recalled by such words as they were marked by. So that the first use of names is to serve for marks or notes of remembrance. Another is when many use the same words to signify, by their connexion and order one to another, what they conceive or think of each matter; and also what they desire, fear, or have any other passion for. And for this use they are called signs. Special uses of speech are these: first, to register what by cogitation we find to be the cause of anything, present or past; and what we find things present or past may produce, or effect; which, in sum, is acquiring of arts. Secondly, to show to others that knowledge which we have attained; which is to counsel and teach one another. Thirdly, to make known to others our wills and purposes that we may have the mutual help of one another. Fourthly, to please and delight ourselves, and others, by playing with our words, for pleasure or ornament, innocently.